Sunday, April 29, 2018

Thanjur big kovil

சமீபத்திய தஞ்சை பயணத்தின் போது, பொறியாளர்
ஒருவர் மூலம் நாம் பெற்ற, தஞ்சை பெரியகோவில்
கட்டுமானம் பற்றிய ஒரு தகவல்..

கோபுர உச்சியை உற்று நோக்குங்கள்..

கோபுரஉச்சியை நன்கு உற்று நோக்குங்கள்.
பிரம்மாந்திர கல் எனப்படும் ஸ்தூபிக்கல்.
இது ஒரு கல்லோ, அல்லது பல கற்களின் சேர்க்கையோ இதன் எடை 80 டன்.. இந்த பிம்மாந்திர
கல்லை தாங்கும் அந்த சதுரவடிவக் கல்லை நோக்குங்கள்.. அந்த கல்லும் 80 டன்.. அந்த சதுரக்
கல்லின் மேல் பக்கத்திற்கு இரண்டு நந்தியாக மொத்தம்
எட்டு நந்தி.. ஒவ்வொறு நந்தியின் எடை 10 டன்.
ஆக, எட்டு நந்தியின் எடை மொத்த எடை 80 டன்..

இந்த மூன்றும்தான் பெரியகோவிலின் அஸ்திவாரம்..

இது என்ன விந்தை.. அஸ்திவாரம் அடியில்தானே இருக்கும்.. தலைகீழான கூற்றாய் உள்ளதே..?

நாம் ஒரு, செங்கற்களை கொண்டு ஒரு வீடு கட்டும்போது, கட்டிடத்தின் உயரம் 12 அடி என்றால்
4 அடிக்காவது அஸ்திவாரம் இடுவோம்..

பெரியகோவில் உயரம் 216 அடி.. முழுக்க கற்களைக்கொண்டு எழுப்பப்படும் ஒரு பிரம்மாண்ட
கற்கோவில்.. கற்களின் எடையோ மிக மிக அதிகம்..
இவ்வளவு பெரிய கோவிலுக்கு அஸ்திவாரம் எவ்வாறு
அமையும்.. குறைந்தது 50 அடி ஆழம், 50 அடி அகல
அஸ்திவாரம் வேண்டும்.. இந்த அளவு சாத்தியமே இல்லை.. 50 அடி ஆழத்தில் வெறும் தண்ணீரும்
புகை மண்டலமாகத்தான் இருக்கும்..

ஆனால் .. பெரியகோவிலின் அஸ்திவாரம் வெறும்
5 அடிதான்..

மேலும் ஒரு வியப்பு.. இது எப்படி சாத்தியம்..?

இங்குதான் நம்ம சோழ விஞ்ஞானிகளின் வியத்தகு
அறிவியல் நம்மை சிலிர்ப்படையச் செய்கிறது..

பெரியகோவில் கட்டுமானத்தை, அதாவது கற்கள்
இணைக்கப்பட்டதை.. இலகு பிணைப்பு என்கிறார்கள்.
அதாவது Loose joint என்கிறார்கள்.. அதாவது ஒவ்வொறு கல்லையும் இணைக்கும் போது,
ஒரு நூலளவு இடைவெளிவிட்டு அடுக்கினார்கள்..

எதற்க்காக..?

நமது கிராமத்தில் பயன்பட்ட கயிற்று கட்டிலை
நினைவில் கொள்ளுங்கள்.. கயிறுகளின் பினைப்பு
லூஸாகத்தான் இருக்கும்.. அதன் மேல் ஆட்கள் உட்காறும் போது, கயிறுகள் அனைத்தும் உள் வாங்கி இறுகிவிடும்.. கயிறுகளின் பிணைப்பு பலமாகிறது..

இதன் அடிப்படைதான் பெரியகோவில் கட்டுமானம் ..

லூஸாக கற்களை அடுக்கிக்கொண்டே சென்று,
அதன் உச்சியில் மிக பிரம்மாண்டமான எடையை
அழுத்தச் செய்வதன் மூலம், மொத்தகற்களும் இறுகி
மிக பலமான இணைப்பை பெறுகின்றன...

இதுதான் அந்த 240 டன் எடை கொண்ட,
ஸ்தூபி, சதுரக்கல் மற்றும் எட்டு நந்தி..

அஸ்திவாரம் கோவிலின் உச்சியில் இடம் பெற்ற
அதிசியம் இது..

எத்தனை பூகம்பம் வந்தாலும் எந்த கல்லும் அசையாது.
எத்தனை ஆயிரம் ஆண்டுகள் ஆனாலும் நிலைபெற்று
இருக்கும்..

*சூரியசந்திரர் இருக்கும் வரை இக்கோவிலும்* *இருக்கும்... என்ற நம் இராஜராஜ சோ ழ மன்னரின் நம்பிக்கை எந்த* *காலத்திலும் பொய்க்காது..*

Thursday, April 26, 2018

Relations

கோடைவிடுமுறை :

என்ன சார்.?. பத்து நாள் லீவ் போல.. ஏதாவது சம்மர் டூரா.?. கேட்டபடியே வந்தார் அவர்.

இல்லைங்க. பசங்களுக்கு லீவு விட்டாச்சு. கொண்டுபோய் ஒரு மாசம் எங்க அப்பா, அம்மாகிட்டே விட்டுட்டு வரலாம்னு இருக்கேன். அப்படியே நானும் பத்துநாள் தங்கிட்டு வரலாம்னு. ஊருக்குப் போய் நாளாச்சே.?.. பதிலளித்தார் இவர்.

அட என்ன சார் நீங்க.? உங்க ஊரே ஒரு கிராமம். வசதிகள் குறைவு. சிட்டி லைப்லேயே வாழ்ந்த பசங்க உங்களுக்கு. அவங்களுக்கு அங்க செட்டாகுமா.? போரடிக்காதா.? அப்பா, அம்மாவை இங்க வரவச்சிட்டு, ஜாலியா இருக்கறதை விட்டுட்டு.. என்றார் அவர்.

வசதியெல்லாம் மனசைப் பொறுத்ததுதாங்க. மனசு சந்தோஸமா இருந்தா போதுங்க. அதுவுமில்லாம, ஊர்ல சொந்தக்காரங்க எல்லோருக்கும் நம்ம பசங்களையும், நம்ம பசங்களுக்கு அவங்களையும் முழுசா தெரிய வேணாமா.? எல்லாரையுமா இங்க வரவழைக்க முடியும்.?.. கேட்டார் இவர்.

சார்.. பையன் பத்தாவது எழுதியிருக்கான். அடுத்து கோச்சிங் கிளாஸ், கான்ஸன்ட்ரேஷன் கிளாஸ், யோகா கிளாஸ்னு ஏகப்பட்ட விஷயமிருக்கு. அதையெல்லாம் விட்டுட்டு, ஊருக்குப் போய் பசங்களோட எதிர்காலத்தை வீணாக்குறீங்க சார்.. என்றார் அவர்.

நீங்க சொன்ன அத்தனை கிளாசும் கூட்டுக் குடும்பத்துலேயே இருந்ததுங்க. அதை விட்டுட்டு பொழைக்க தனியா வந்ததிலதான், இப்போ எல்லாத்துக்கும் கோச்சிங் கிளாஸ் தேட வேண்டியிருக்கு.. என்றார் இவர்.

காம்பெடிஷன் அதிகம் சார். இப்போலேர்ந்தே எல்லாத்துக்கும் பசங்களை தயார் பண்ணணும். அதுக்குத்தான் சொல்றேன்.. என்றார் அவர்.

தன்னம்பிக்கையும், தைரியமும் தரதே நம்ம உறவுகள்தான் சார். அதை இழந்துட்டு, எதைக் கத்துக்கிட்டும் பிரயோஜனமே இல்லை சார்.. என்றார் இவர்.

புரியலை சார்.. என்றார் அவர்.

பிரச்சனையே அதான். இங்கே நிறைய பேர் தன் பசங்க எல்லாத்தையும் கத்துக்கணும்னு நெனக்கறாங்களே தவிர, வாழக் கத்துக் குடுக்கறதே இல்லை.

சொந்தக்காரங்க ஒவ்வொருத்தரும் ஒரு மாதிரி சார். அத்தனை பேரையும் பசங்களுக்கு எப்படி சமாளிக்கறது, எப்படி பழகறதுன்னு தெரிஞ்சாதான், நாளைக்கு வெளி உலகத்துல எப்படி எல்லோர்கிட்டேயும் பழகறதுன்னு தெரியும். அதுவுமில்லாம, நமக்காக இத்தனை பேர் இருக்காங்க அப்படின்ற தைரியமும் வரும். நாம தப்பு செஞ்சா இத்தனை பேர் கேட்பாங்கன்ற பயமும் இருக்கும்.

இதையெல்லாம் தாண்டி, வருஷத்துல இந்த ஒரு மாசத்தை எதிர்பார்த்து வருஷம் பூரா காத்திட்டிருக்கற வயசானவங்க எத்தனையோ பேர் இருக்காங்க. பணம் சம்பாரிக்க, படிக்க, பிழைக்கன்னு ஏதாவது ஒரு காரணத்தால பிரிஞ்சு கிடக்கிற குடும்பம், இந்த ஒரு மாசம் இணைஞ்சிருக்கறதால அவங்க அடையற சந்தோஷத்தை, நீ என்ன விலை கொடுத்து, எதை வாங்கித் தந்தாலும் கிடைக்காது.

இந்த வயசுல எங்க அப்பாவுக்கு நான் அடங்கி நடக்கறதையும், எங்க அம்மா மடில நான் படுத்து தூங்கறதையும் எம் பிள்ளை பார்த்தாலே போதும். பாசம்னா என்னன்னு புரிஞ்சுப்பான். என்னை கொண்டாட ஆரம்பிச்சுடுவான். இதையெல்லாம் கோச்சிங் கிளாஸ் சொல்லிக் குடுக்காது.

பசங்களுக்கு எல்லாம் தெரியணும்கறதைவிட, நல்லது தெரியணும்கறதுதான் முக்கியம்.

எம் பசங்க நிறைய சம்பாரிக்கறான்.. பெரிய அதிகாரி.. அப்படின்றது எனக்குப் பெருமையில்லை. எம் பையன் என்னை நல்லாப் பார்த்துக்கறான்னு முழுமனசோட நான் கடைசி காலத்துல சொல்லணும். எங்கப்பா என்னை நல்லா வளர்த்தார்னு அவன் சொல்லணும். அதுதான் முக்கியம். அதுக்கு நான் அதுமாதிரி நடந்து காட்டணும். ஏன்னா, எம் பசங்களுக்கு நான்தான் ஹீரோ. நான் செய்யறதுதான் சரின்ற நம்பிக்கை வரணும். அதை எங்க அப்பாகிட்டே நான் நடந்துக்கற முறை கத்துக் குடுக்கும்.

நமக்கும் வயசாவும். நாளைக்கு எம் பையனும் அப்பா ஆவான். அவன் வாழ்க்கைலையும் இதேபோல சம்மர் லீவுன்னு ஒண்ணு வரும். அப்போ அவன் என்னைத் தேடணும். அவனுக்காக மட்டுமில்லை.. அவனோட பசங்களுக்காகவும். அதுக்குத்தான் இவ்வளவும்... என்றார் இவர்.

அது வந்து.. என இழுத்தார் அவர்.

இதோ பாருங்க நண்பரே.. எம்மேல பாசமா இருப்பான்னு எம் பையன் என்னைக் கேட்கலை. ஆனா, நான் இருக்கேன். அதேமாதிரி, எம்மேல பாசமா இருப்பான்னு நான் அவனை கேட்க மாட்டேன். ஆனா, அவன் இருப்பான். அதுக்கு, பாசம், குடும்பம், உறவுன்னா அவனுக்குத் தெரியணும். ஒரு அப்பாவா நான் தெரிய வைக்கிறேன். எனக்கு எங்கப்பா கத்துக் குடுத்ததை நான் கத்துக்குடுக்றேன். இதுதான் இப்போதைக்கு தேவையான கோச்சிங் கிளாஸ்.

நாம விதைச்சது பெரிய மரமாகறது முக்கியம்னு சில பேர் எண்ணம்.
அது விஷமரமா யாருக்குமே பயனில்லாம போயிடக் கூடாதுங்கறது என் எண்ணம்.

தலைமுறைங்கறது நாம மட்டுமே இல்லை. நமக்கு முன்னாடி இருந்ததுங்கறதை நாம நிரூபிக்கறோம். நமக்குப் பின்னாடியும் இருக்கணும். அதையும் நிரூபிக்க வைக்கணும். அதுக்கு குடும்பம், உறவுகளை விட சிறந்த பல்கலைக்கழகம் எதுவுமே இல்லை.

சரி விடுங்க. நீங்க சம்மர் டூர் எங்க போறீங்க. ? கேட்டார் இவர்.

சிறிது நேர மௌனத்திற்குப் பின் சொன்னார் அவர்..

என் தலைமுறையை எம் பசங்களும் புரிஞ்சுக்கற இடத்துக்கு.
நானும் புரிஞ்சுக்கணுமே...

வெளியேறும்போது அவர் மனதில் நிறைவு நடையிலேயே தெரிந்தது.

உறவுகளோடு வாழ்வதைவிட, வேறெதையுமே வாழ்க்கை நம்மிடம் எதிர்பார்க்கப் போவதில்லை.
ஏனெனில்,
உறவுகள்தான் வாழ்வின் படிப்பினை..
அனுபவம் கற்றுத்தரும் ஆசான்.

படித்ததில் பிடித்தது

Mother

”நைட்டுக்கு கோதுமை தோசையும் தேங்காய் தொவயலும் ஒக்கேதான உங்களுக்கு” என்றார் மனைவி

“இது எனக்குப் பிடிச்ச மெனுதான. என்கிட்ட கேட்டுதான் செய்ற மாதிரி ஏன் ஸீன் போடுற” இது நான்

“ஹா ஹா வரும் போது தேங்காய் வாங்கிட்டு வந்திருங்க”

“நல்ல வேள இப்ப சொன்ன. கடைய கிராஸ் பண்ணப் போறேன். போன் வைய்யி” என்று

காய்கறிக்கடைய எட்டிப் பார்த்தேன்.

பிளாட்ஃபார்மில் நீண்டு கிடக்கும் காய்கறிக்கடை.

கடையின் அற்றத்தில் தேங்காய்கள். ஒரு தேங்காய் 24 ரூபாய் என்ற அளவில் பெரிய தேங்காயை எடுத்தேன்.

தேங்காய் தேர்வு செய்வதற்கு இரண்டு விஷயம் கவனிப்பேன். தேங்காயை கையில் எடுத்தவுடன் தேங்காய் வெயிட் இருக்க வேண்டும்.

அடுத்து தேங்காயைக் குலுக்கினால் நன்றாக நீர் குலுங்க வேண்டும்.

பலர் தேங்காயைத் தட்டிப் பார்ப்பார்கள். ஏன் தட்டிப் பார்க்கிறார்கள் என்றே தெரியாது.

தேங்காய் வாங்க வேண்டுமானால் சும்மா தட்டிப் பார்க்க வேண்டும் ஒரு தட்டு தட்டிப் பார்த்து விட்டு வாங்குவார்கள். ”இப்போது தட்டினதில் என்ன அப்சர்வ் பண்ணினாய்” என்று கேட்டால் தெரியாது. சும்மானாலும் தட்டுவான்கள்.

ஒரு தேங்காயை எடுத்து “ஒடச்சிக் கொடுத்திருங்க” என்றேன்.

கடையில் இருந்து ஒரு இளைஞன் தேங்காயை வாங்கிக் கொண்டு சென்றான்.

அவன் அதை உடைக்கும் போது வேறு எதாவது வாங்கலாமா என்று பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன்.

காராமணி என்று சொல்லப்படு பயத்தங்காய் ரொம்ப் இஷ்டம், எவ்வளவு விலையானாலும் வாங்கிவிடுவேன். அது இருக்கிறதா என்று பார்த்தேன். இல்லை.

பீர்க்கங்காய் வாங்கலாமா, பாகற்காய் வாங்கலாமா என்று யோசித்து, சரி அப்புறம் பாத்துக்கலாம் என்று தேங்காய்க்கு காசு கொடுத்து, தேங்காயை உடைத்தானா இல்லையா என்று வந்தேன்.

அங்கே தேங்காயை உடைத்து அந்த நீரை ஒரு சிறிய காலி ஸ்பிரைட் கேனில் ஊற்றிக் கொண்டிருந்தான்.

அந்த கேனை ஒரு பெண் பிடித்துக் கொண்டிருந்தார்.

தேங்காயின் ஒனரான நான் இங்கு நிற்க தண்ணீரைப் பிடிப்பது பற்றியோ அல்லது பொது இடத்தில் இப்படி கேனை ஏந்தி நிற்கிறோமே என்றோ அந்தப் பெண் வெட்கப்பட்டது போல கேனைப் பிடித்துக் கொண்டிருந்தார்.

“தேங்காய்க்கு இருவது ருபாய்தான் கொடுப்பேன். நாலு ரூவாய அவுங்க கிட்ட வாங்கிக்கப்பா” என்றேன்.

அவர் சிரிக்க ஆரம்பித்தார். நானும் சிரித்தேன். தேங்காய் உடைத்தவனும் சிரித்தான்.

“இந்தப் பையன் தரையில வெச்சி உடைக்கிறேன்னு பாதிய தரையில கொட்டிட்டான்” என்று கேனை என்னிடம் காட்டினார்.

மூன்று மடக்கு நீர் அதில் இருந்தது. அதை எடுத்து தன் பையில் வைத்துக் கொண்டார்.

“யாருக்கு எடுத்துட்டுப் போறீங்க”

‘என் பையனுக்குதான்”

“என்ன வயசு “

“அஞ்சு நடக்குது. இது அவனுக்குப் பிடிக்கும்” என்று சொல்லி விடைபெற்றார்.

தேங்காய் உடைப்பதைப் பார்த்த உடன் பையனின் சுவையை உணர்ந்து, அந்த சுவையை திருப்திப்படுத்த இந்த தேங்காயில் இருக்கும் நீர் உதவும் என்று விநாடி நேரத்தில் யோசித்து, ஏதோ ஒரு வெட்கத்தை விட்டு, தண்ணீரை கேனில் ஏந்திக் கொள்ளும் அம்மா.

சமீபத்தில் அம்மாவைப் பார்க்கப் போகும் போது மாலை ஒரு பர்த்டே பார்ட்டிக்கு சென்றிருந்தார்.

வரும் போது ஒரு சமோசாவை டிஷ்யூ பேப்பரில் சுற்றி கொண்டு வந்து எனக்குக் கொடுத்தார்.

பல நூறு சமோசாக்களை வாங்கும் சக்தியை கொண்டவனாக என்னை வளர்த்துக் கொண்டது பற்றியெல்லாம் அம்மாவுக்கு தெரியாமலா இருக்கும்.

இருந்தாலும் விருந்தில் கொடுக்கும் சமோசாவை ஒரு பேப்பரில் சுற்றி வீட்டில் இருக்கும் ’எருமை மகனு’க்கு ஆசையாக கொண்டு வரும் இந்திய அம்மா.

இது பற்றியெல்லாம் தமிழில் யாராவது கவிதை எழுதியிருக்கார்களா என்று தெரியவில்லையே.

நாம கவிதையா எழுதலாம்னா எனக்கிருக்கும் மூளைச்சோம்பலில் எங்கே இதையெல்லாம் கவிதயையாய் எழுதுவது.

ஒருமாதிரி பின்னி பின்னி எழுத வேண்டும். எனக்கு செட் ஆகாது.

இப்படியெல்லம் இளநீர் வாங்கிப் போய் அந்த ஐந்து வயது ஆம்பிளைப் பையனை வளர்த்தாலும் அவன் வளரும் போதே அம்மாவை பணம் சம்பாதிப்பது அடிப்படையில்தான் பார்ப்பான்.

அவனைப் பொறுத்தவரை அம்மா எதுவும் செய்யாமல் ’நான் புரொடக்டிவ்வாக’ வீட்டில் இருப்பதாக நினைப்பான்.

அம்மாவை ஒரு முட்டாள் என்று நினைப்பான்.

ஒரு முட்டாளால் இப்படி தேங்காய்த் தண்ணீரை ரோட்டில் கேட்டு பெற்று நமக்கு வந்து ஊட்ட முடியுமா என்றெல்லாம் அவனுக்கு தோன்றாது.

அந்த சுரணையே அவனுக்கு இருக்காது.

நல்லவேளையாக நான் சிறுவயதிலேயே பாலகுமாரன் படித்தேன்.

மனிதர்களின் அடிப்படை உணர்வும் எண்ணமும் பற்றிய பார்வையை பெற்றுக் கொண்டேன்.

ஆனால் பையன் தன்னை கண்டுகொள்ளாதது பற்றியோ, தன்னை அங்கீகரிக்காதது பற்றியோ அம்மாக்கள் பெரிதாய் அலட்டிக் கொள்வதில்லை.

அலைந்து திரிந்து,இறக்கையை விரித்து, உணவை சேகரித்து, குஞ்சுகளின் வாயில் ஊட்டியபடியேதான் இருக்கிறார்கள்.

Wednesday, April 25, 2018

Secrets of breathing

#மூச்சி_காற்றின்_ரகசியம்

ஒரு மனிதன் ஒரு நிமிடத்திற்கு 15 முறை சுவாசித்தால் அவன் வயது என்ன?

ஒரு மனிதன் ஒரு நிமிடத்திற்கு 15 முறை சுவாசித்தால் அவனுக்கு விதித்த ஆண்டு 100.

{21,600/1440=15. ஒரு நாளுக்கு 1440 நிமிடங்களாகும் (60x24=1440)}

மேற்கண்டவாறு கணக்கிட்டால் ஒரு மனிதன்,

100 ஆண்டுகள் வாழ்ந்தால், அவன் ஒரு நிமிடத்திற்கு 15 மூச்சுகள் விட்டுள்ளான்

93 ஆண்டுகள் வாழ்ந்தால், அவன் ஒரு நிமிடத்திற்கு 16 மூச்சுகள் விட்டுள்ளான் 87 ஆண்டுகள் வாழ்ந்தால், அவன் ஒரு நிமிடத்திற்கு 17 மூச்சுகள் விட்டுள்ளான் 80 ஆண்டுகள் வாழ்ந்தால், அவன் ஒரு நிமிடத்திற்கு 18 மூச்சுகள் விட்டுள்ளான் 73 ஆண்டுகள் வாழ்ந்தால், அவன் ஒரு நிமிடத்திற்கு 19 மூச்சுகள் விட்டுள்ளான் 66 ஆண்டுகள் வாழ்ந்தால், அவன் ஒரு நிமிடத்திற்கு 20 மூச்சுகள் விட்டுள்ளான்

இவ்வாறு நிமிடத்திற்கு ஒவ்வொரு மூச்சு கூடும்போதும் நாம் நம் ஆயுளில்7 வருடங்களை

இழக்கிறோம் என்பதனை கவனத்தில் கொள்ளவேண்டும்.
2 முறை சுவாசித்தால் அவன் வயது 750ஆண்டு 1 முறை சுவாசித்தால் அவன் வயது 1500ஆண்டு 0 முறை சுவாசித்தால் முடிவேயில்லை (இது சித்தர்களால் மட்டுமே முடியும்)
நாள் முழுவதும் உற்சாகமாக இருக்க எளிமையான மூச்சு பயிற்சி

           மனிதர்களின் உடலில் வரும் பலநோய்களுக்கு அவர்களின் மூச்சு விடும் முறையும் முக்கிய காரணியாக அமைகிறது.

ஒரு கையை நெஞ்சிலும் இன்னொரு கையை அடிவயிற்றிலும் வைத்துக்கொண்டு நன்கு மூச்சை இழுங்கள்.

பின்னர் மூன்று விநாடி கழித்து இழுத்த மூச்சை மெதுவாக வெளியே விடுங்கள். மூச்சு வெளியேறும்போது எந்தக் கை மேலே உயருகிறது? அடிவயிற்றில் உள்ள கைதானே? ஆழ்ந்து சுவாசித்தல் என்பது நுரையீரல்களில் சுவாசிப்பதுதான். இதுதான் உண்மையாக மூச்சை இழுத்துக்கொள்ளும் முறை.

எந்த வயதுக்காரரும் தரையில் தலையணை எதுவுமின்றி படுத்துக் கொண்டு இப்படி வயிற்றிலும் நெஞ்சிலும் கைகளை வைத்துக்கொண்டு சுவாசித்தால், நுரையீரல்களின் கீழ்ப்பகுதிக்கு நன்கு ஆக்சிஜன் கிடைக்கும். இதனால் எல்லா உறுப்புகளும் வலுப்பெறும்.

ஆனால், 100 க்கு 99 பேர் நெஞ்சினால்தான் சுவாசிக்கிறார்கள். வியர்வை நாற்றம், புகைப் பிடிப்பவர் விடும் மூச்சு நாற்றம் முதலியவற்றைக் தடுக்க மூச்சையும் மூக்கையும் இறுக்கிப் பிடித்துக் கொள்கிறோம் அல்லவா, அப்போது ஆக்ஸிஜன் நுரையீரல்களின் கீழ்ப்பகுதிகளுக்குச் செல்வதே இல்லை.

உலகில் இப்படிச் சுவாசிப்பவர்களே அதிகம். நெஞ்சினால் சுவாசிப்பவர்கள் உலகில் 99 சதவிகிதம் பேர்களாம். ஆனால் இவர்கள் நலமுடன் வாழ்கிறார்களே! இது எப்படி? ஆனால் இவர்கள் மூச்சுவிடுதல் தொடர்பான நோய்களைப் பெற்றுக் கொண்டு வாழ்கிறார்கள்.

சரியாக மூச்சுவிடத் தெரியாதவர்களுக்குத் தான் உடம்பில் அங்கங்கே வலிகளும் காய்ச்சல் வகைகளும் எட்டிப் பார்க்கும்.

பிராணாயாமம் மற்றும் மூச்சுப்பயிற்சி செய்பவர்கள் காலையில் 5 நிமிடங்கள் மாலையில் ஐந்து நிமிடங்கள் என்று தரையில் படுத்துக்கொண்டு ஒரு கையை நெஞ்சிலும் இன்னொரு கையை அடிவயிற்றிலும் வைத்துக்கொண்டு மூச்சை மெதுவாக இழுத்து வெளியே விட்டால் நல்ல மாற்றம் தெரியும். எரிச்சல் வராது. பிறர் மேல் எரிந்து விழமாட்டீர்கள்.

அடுத்து ஆஸ்துமா, இதயநோய், ஒற்றைத்தலை வலி, காக்காய் வலிப்பு போன்ற நோய்கள் கட்டுப்படும். இந்த நான்கு நோய்களும் சரியாக மூச்சு விடத் தெரியாதவர்களுக்குத்தான் வருகின்றன என்கிறது கொலராடோவின் பெளல்டரில் உள்ள சர்வதேச மூச்சுப்பயிற்சி நிலையம்.

தரையில் படுத்துக்கொண்டு இப்படி ஆழ்ந்து சுவாசிக்கக் கற்றுக் கொண்டால் நுரையீரல்களின் கீழ்ப்பகுதிகளுக்கும் நன்கு ஆக்ஸிஜன் கிடைப்பதால் மனமும் உற்சாகமாக இருக்கும். நல்ல இரத்தம் எல்லா உறுப்புகளுக்கும் கிடைத்து விடுவதால் வாழ்நாளும் நீடிக்கிறது.

ஒரு நிமிடத்திற்கு எட்டு முதல் 14 முறையே சராசரி மனிதன் மூச்சுவிடுகிறான். ஆனால் நுரையீரல்களுக்கு நன்கு காற்று கிடைக்காதவர்கள் 20 தடவைக்கு மேல் சுவாசிக்கிறார்கள்.

இதேபோல் ஆண்கள் பெல்ட்டுகளை இறுக்கி அணிந்தாலும் பெண்கள் நாடாக்களை இறுக்கிக் கட்டினாலும் நன்கு மூச்சுவிட முடியாது. சேலை, வேட்டி, பேண்ட் என்று அனைத்தும் வயிற்றை அதிகம் அழுத்தாமல் இருக்குமாறு அணிய வேண்டும்.

மூச்சுவிடும் முறையை நன்கு கற்றுக்கொண்டால் மூளையையும் நம் கட்டுப்பாட்டுக்குள் கொண்டு வந்துவிடலாம். இரத்தத்தில் காடித் தன்மையும், காரத்தன்மையும் அதிகரிக்காமல் இருக்க வேண்டும். இதற்கு மூச்சுப் பயிற்சி உதவுகிறது.

#முதல்_பயிற்சி :

நேர்காணலுக்குச் செல்லும் போது இந்த முறையில் 5 நிமிடங்கள் சுவாசித்துவிட்டுப் புறப்பட்டால், நேர்காணலின் போது பதட்டம் ஏற்படாது. திடீர் இரத்தக்கொதிப்பு, ஸ்டிரோக் போன்றவற்றை இப்படி ஆழ்ந்து சுவாசிப்பதன் மூலம் கட்டுப்படுத்தலாம்.

#இரண்டாவது__பயிற்சி :

சம்மணமிட்டு உட்காருங்கள். மூக்கினால் மூச்சை இழுத்துக் கொள்ளுங்கள். பிறகு வாயைத் திறந்து அதை வெளியேற்றுங்கள். அடுத்து மூச்சை இழுக்காமல் தொடர்ச்சியாக ஊ…ஊ… என்று காற்றை ஊதுங்கள்.

இதற்குப் பிறகு முன்பு செய்தது போல மூக்கினால் இழுத்து வாயினால் வெளியேற்றி கடைசியல் ஊ….ஊ…. என்று ஊதுங்கள். மூன்று முறை இது போல் செய்யுங்கள்.

#மூன்றாவது___பயிற்சி :

நன்கு நிமிர்ந்து நின்று கொண்டு இரண்டு கைகளையும் பக்கவாட்டில் தூக்கியபடியே மூச்சை உள்ளுக்குள் இழுங்கள். தலைக்குமேல் கும்பிடுவது போல் கைகளை வைத்ததும் அப்படியே மீண்டும் பழையபடி பக்கவாட்டில் மெதுவாக இறக்கவும்.

இப்படி கைகளை இறக்கும் போது இழுத்த மூச்சை மெதுவாக வெளியேற்றுங்கள். இந்தப் பயிற்சியை காலை உணவிற்கு முன்பு பத்து முறை செய்துவிட்டு புறப்பட்டால் அந்த நாள் முழுவதும் படுசுறுசுறுப்பாக இருக்கும்.

மற்ற இரு மூச்சுப் பயிற்சிகளையும் நீங்கள் செய்திருந்தால் உங்களிடம் ஒற்றைத் தலைவலி (Migrane), எரிச்சல் (Irritation) முதலியன வாலாட்ட முடியாது. ‘இனிமையாகப் பழகும் அரிய மனிதர்’ என்று பெயர் பெற்றுவிடுவீர்கள்.

ஆழ்ந்து சுவாசிக்கும் இந்த மூச்சுப் பயிற்சியை அமெரிக்க டாக்டர்கள் பலரும் இரு வேளைகள் செய்கிறார்கள். ரெய்கி (Reiki) மருத்துவத்தில் இந்த ஆழ்ந்த மூச்சுப் பயிற்சி முக்கியமான குணப்படுத்தும் உத்தியாக இடம் பெற்றுள்ளது.

எனவே, எளிமையான இந்த சக்தி வாய்ந்த மூச்சுப் பயிற்சியை இன்று முதல் ஆரம்பியுங்கள்.

Tuesday, April 24, 2018

Women is not sexual objectification

அப்போது நான் சிறுபெண்

ஆறாம் வகுப்பு படித்துக் கொண்டிருப்பேன் என்று நினைக்கிறேன்.

ரயிலில் பயணம் செய்து கொண்டிருந்தேன். என்னுடன் வந்தவர்கள் அனைவரும் அம்மா சித்தி என்று பெண்கள்.

அப்பர் பர்த் ஏறமுடியாமல் தவித்த போது நாற்பது வயது மதிக்கதக்க நபர் உதவி செய்தார். அவர் மிக கண்ணியமாக் பேசினார்.

எனக்கு அப்பர் பர்த் படுக்கை செய்து கொடுத்து நீ படுத்தக்க என்று லைட்டை ஆஃப் செய்து மறுபடி மேலே வந்து போர்வையை போர்த்தி விடும் அந்த விநாடி நேரத்தில் இரண்டு கைகளாலும் வளரவே ஆரம்பிக்காத என் மார்பை பிடித்து எடுத்தார்.

என்ன நடக்கிறது என்று தெரிவதற்குள் இறங்கிவிட்டார்.

அதன் பிறகான இரவு பொழுதில் நான் தூங்கவே இல்லை. விடியும்வரை முழித்துக் கொண்டே இருந்தேன். கண்மூடினால் அதே கேவலமான கைகள் மறுபடி வராது என்று நிச்சயமாக தெரியாத போது எப்படி கண்மூடி நிம்மதியாய் தூங்க முடியும்.

நான் என்பதை வெறும் உடல் என்று உணர வைத்த அந்த நாய் எவ்வளவு பெரிய துன்பத்தை செய்துவிட்டு போய்விட்டான். அவன் உடலோடு விளையாடவில்லை. என் மனநிலையில் அல்லவா பாதிப்பை ஏற்படுத்திவிட்டான்.

அடுத்த ஒரு வருடத்தில் ஒருநாள் என் தொடை இடுக்கில் இருந்து ரத்தம் கசிந்தது. அதைப் பார்க்க எனக்கு அதிர்ச்சியாக இருந்தது. என்ன காரணமாக இருக்கும் என்று யோசித்து கண்டுபிடித்துவிட்டேன்.

ஆம் முந்தைய நாள் ஒருநாள் முழுவதும் வாடகை சைக்கிளில் ஊரை சுற்றிக் கொண்டிருந்தேன். சைக்கிள் அழுத்தி அழுத்திதான் ஏதோ காயம் ஏற்பட்டு ரத்தம் வந்துவிட்டது என்று நினைத்துக் கொண்டேன்.

கடவுளே எப்படியாவது இக்கட்டில் இருந்து காப்பாற்று இனிமேல் சைக்கிள் ஒட்டவே மாட்டேன் என்று வேண்டிக்கொண்டேன். அழுது கொண்டே இருந்தேன்.

வீட்டில் ஒரு அறையில் ஒதுங்கி இருந்தேன். அம்மா முகத்தை வைத்து கண்டுபிடித்து நான் வயசுக்கு வந்ததாக சொல்லிவிட்டார்கள்.

அதை சொல்லும் போது அம்மா என்னை மேலிருந்து கீழாக பார்த்தார்கள். பின்பு பக்கத்து வீட்டு அக்கா என்னை பார்த்தார்கள். அதன்பிறகு சடங்கு விழாவில் ஊராரே என்னை பார்த்தார்கள். பார்த்தார்கள் பார்த்தார்கள். மொத்த உலகமே என்னை பார்த்தது. என்னை பார்க்கவில்லை. என் உடலை பார்த்தார்கள்.

அங்கே நானில்லை என் உடல் பிரதானமாக
போய்விட்டது. நானே நான் நானில்லை என் உடல்தான் என்ன நம்ப ஆரம்பித்தது அந்தவிநாடியில்தான்.

அப்படித்தான் பல பெண்கள் மனதிலும் இச்சமூகம் பாதிப்பை ஏற்படுத்துகிறது. நீ என்பது உன் உடல்தான் என்று யாராவது அதிகமாக நினைவு படுத்துவதாக நடந்து கொண்டால் கடுமையான எரிச்சலும் கோபமும் அடைகிறேன்.

இப்படி ஒருவர் சொன்னார்.

ஆங்கிலத்தில் இதை Sexual Objectification என்கிறார்கள்.

பாலியல் பண்டமாக, உடலாக எதிராளியை உணர வைக்கும் போது அது அவர்கள் மனதில் மிகப்பெரிய பாதிப்பை ஏற்படுத்தும்.

திருமணம் ஆன புதிதில் நானும் மனைவியும் பேசிக் கொண்டிருக்கும் போது, நான் ஏதோ ஒன்றை சீரியஸாக விளக்கிக் கொண்டிருக்கும் போது திடீரென மனைவி என் முலைக்காம்பில் கை வைத்தார்.

திடீரென்று தொடை நடுவே கைவைத்தார். பின்னால் கை வைத்து தடவினார். நான் அளவில்லாத எரிச்சல் ஆனேன். “என்ன லூசு ஏன் இப்படி எரிச்சலூட்ற” என்று கத்தினேன்.

அதற்கு மனைவி “ இது மாதிரி நான் வேற எதாவது டாப்பிக் இண்டிரஸ்டிங்கா பேசும் போது நீங்க பலமுறை செய்திருக்கீங்க. அப்ப எனக்கு இதே எரிச்சல்தான் இருக்கும். பிடிக்கவே பிடிக்காது”

“நீ அப்பவே சொல்ல வேண்டியதுதான”

“சொல்லி இருக்கேன். அது உன் காதுலேயே விழாது. ஹி ஹின்னு இளிச்சிட்டே கைசெய்யும். அதான் நான் செய்தா எப்படி இருக்குமுன்னு காட்டத்தான்”

அதிலிருந்து அந்த பழக்கத்தை விட்டேன்.

பல ஆண்களுக்கு இந்த சந்தேகம் இருக்கும்.

முந்தைய நாள்தான் இரவெல்லாம் மொபைலில் காதலை பொழிந்த காதலி காலையில் மார்பை தடவினால் ஏன் சட்டென்று தட்டி விடுகிறாள். இங்கேதான் யாருமில்லையே இவள் ஏன் பிகு பண்ணுகிறாள் என்று தோன்றும்.

காரணம் ரொம்ப சிம்பிள்.

எடுத்த உடனே மார்பில் கையை வைத்தால் பெண் அங்கே தன்னை ஒரு பாலியல் பண்டமாக உணர்கிறாள்.

அவளுக்குள் இருக்கும் உண்மையான அவளைப் பார்க்காமல் பாலியல் பண்டமாக உணர வைக்கும் போது “நான்னா அதுக்குதானா” என்று கடுப்பாகிவிடுகிறாள். அவள் தன்மானம் எங்கே பாதிக்கப்படுகிறது. அச்செயலை கடுமையாக எதிர்க்கிறாள்.

“என் கணவர் உறவில் மிகத்திறமையானவர். ஆனால் மனதளவில் என்னை வசதியாக வைக்கவே இல்லை. ஏதாவது சொல்லி நெருக்கடி உண்டு பண்ணி கொண்டே இருப்பார். அவமானப்படுத்திக் கொண்டே இருப்பார். தன்னிச்சையாக படுக்கையில் என்னால் அவரோடு ஒட்ட முடியவில்லை. எனக்குள் எதுவும் மலரவில்லை. ஈரமில்லை. அவர் ஏன் ஏன் என்று கேட்டுக் கொண்டே இருப்பார். விளக்கினால் இன்னும் அவமானப்படுத்திக் கொண்டே இருப்பார். பெரியவர்கள் குழந்தை எங்கே என்று கேட்க ஆரம்பித்துவிட்டார்கள். அதன் பிறகு விநோதமான முடிவு ஒன்றை எடுத்தேன். என்னை இரண்டாக பிரித்தேன். காலையில் இருந்து மாலை வரை இருக்கும் நான் ஒன்று. இரவில் இருக்கும் நான் வேறொன்று. பகலில் நடக்கும் சம்பவங்களை இரவுக்கு எடுத்து வருவதில்லை. அதன் பிறகுதான் ஒரளவுக்கு உறவில் என்னால் ஈடுபட்டு குழந்தை பெற்றுக் கொள்ள முடிந்தது.” இப்படி ஒரு அனுபவம் கேட்டிருக்கிறேன்.

இங்கேயும் அதே Sexual Objectification கருத்துதான்.

“என் கணவர் என்னை வெறுக்கிறார் ஆனால் என் உடலை இரவு நேசிக்கிறார். அப்படியானால் நான் வெறும் அவர் பாலுணர்வு பசிக்கான பண்டமா. ” என்ற எண்ணம் அவர் மனதில் விரிந்து உடல்வாழ்க்கையை பாதிக்கிறது. உலகம் குழந்தையை எதிர்ப்பார்க்கும் என்று அவர் தன்னையே ஒரு மனநெருக்கடிக்கு உள்ளாக்கி உறவில் ஈடுபடுகிறாள்.

வெளியில் இருந்து பார்க்கும் கணவனுக்கு என்ன தெரியும்

“என் பொண்டாட்டி என்ன திட்டுனாலும் அவமானப்படுத்தினாலும் சிரிச்ச முகத்தோட ஏத்துப்பா.நைட் ஆனா நல்லா ஒத்துழைப்பா. ஆர்கசம் அடைவா. நா அவள மகிழ்ச்சியா வெச்சிருக்கேன்” இப்படியே நினைத்துக் கொண்டிருப்பான்.
Sexual Objectification பற்றிய அறிவு இல்லாத காரணத்தினாலே இப்படி பல ஆண்கள் Abuse செய்து கொண்டு அலைகிறார்கள்.

பள்ளி கல்லூரிகளில் அலுவலகங்களில் என்று இருக்கும் அனைத்து ஆண்கள் புழங்கும் இடங்களிலும் Sexual objectification of women என்று போர்டில் எழுதிப் போட்டு தாராளமாக விளக்கலாம்.

இது எப்படி எப்படியெல்லாம் பெண்களை பாதிக்கிறது என்று நாலைந்து கேஸ் ஸ்டடிக்களை அவர்களிடம் விளக்கி பேசலாம்.

“நீ ஒரு அரசு அதிகாரியா இருக்க. உன் ஆபீஸ்ல ரொம்ப மரியாதையா ஒருத்தர் பேசுறாரு. ரோட்ல டேய் வாடான்னு கூப்பிடுறாரு. அப்ப நீ என்ன ஃபீல் பன்ணுவ இவனுக்கு என் மேல மரியாதை இல்ல என் பதவி மேல்தான் மரியாதைன்னு எரிச்சலா இருக்கும்ல. அதே மாதிரிதான் பொண்ணுக்கும் அவளவிட அவ உடம்புதான் உலகத்துக்கு முக்கியம்னு ஆண்கள் உணர்த்தும் போது ரொம்ப எரிச்சலடைவாங்க” இது மாதிரியான அறிவை ஊட்டலாம்.

இந்த ஒன்றை தெரிந்து கொள்ளும் வகையில் எழுதபட்ட பத்திதான்.

பாலியல் சைக்கோக்களின் அயோக்கியத்தனத்துக்கு உளவியல் விளக்கம் சொல்லி காக்கும் பதிவு அல்ல.

”ஒரு பொண்ண Sexual objectfy பண்ணாத. உன் பார்வையில் கூட அந்த கவனம் இருக்கட்டும்” என்று ஒரு ஆணுக்கு விளக்கும் பதிவு.